Hof van Matilo Voedselbos (nr 23)

Waar is de heilige eik??!

Als je luwte nodig hebt, of bescherming tegen de regen, of je wilt nadenken, dan ga je naar de Heilige Eik. Waar is die?  

Ze pakte zijn hand en opende die. Hier, alsjeblieft, wees er voorzichtig mee, erken de kracht en vind jouw plaats. Ze vouwde de hand voorzichtig weer dicht, draaide zich om liep verder over de Holle Weg en verdween. In zijn hand lag een eikeltje. Er had zich al een kleine penwortel gevormd. Voorzichtig deed de jonge man het eikeltje in zijn buidel en vervolgde zijn weg naar het Noorden, over de wegen die hun oorsprong hadden in de Romeinse tijd. De zandverstuivingen werden afgewisseld met wat vruchtbaarder gebied waar herders overdag hun vee lieten grazen. Het begon donker te worden, er zat onweer in de lucht. Het mekkeren van schapen stelde hem gerust. Op een grote open plek op de heuvel was het vee achter een doornhaag verzameld. Een veilige plaats om de nacht door te brengen in een gebied met wolven. Centraal op de verzamelplaats stond Heilige Eik waar mens en dier beschutting konden zoeken bij regen en wind en bij hitte schaduw  verkoeling gaf. Het aanroepen van goden en het aanbidden van de Heilige Eik verontruste de jonge man, die zelf in twijfel was om toe te treden tot een kloosterorde. Die nacht, 19 november 1421 brak er een noodweer uit. Heftige regen en bliksem inslagen geselden het land De noodwesterstorm en de toevloed van water stuwde de rivieren over en door de dijken en grote delen van Holland, Zeeland en Vlaanderen kwamen onder water te staan.   De storm zou dagen aanhouden en talloze vluchtelingen zochten hun toevlucht op deze heuvel. De meeste bomen waren omgewaaid en ook de Heilige Eik die door de bliksem was getroffen had het grootste deel van de kruin verloren. Het was moeilijk, maar de mensen hadden hoop en werkten samen. Het hout zou de vluchtelingen bouwmateriaal verschaffen om een onderkomen te bouwen en brandstof om te koken en zich warmte houden. Ze noemden hun verzamelplaats op de heuvel Den Hout De man dacht aan de mysterieuze boodschap van de vrouw op de holle weg. Hij besloot te blijven en plantte zijn ontkiemend eikje waar hij zijn geloof wilde verkondigen, op de plaats waar hij en zijn volgelingen later een kerk zouden bouwen, in het zicht van de stervende Heilige Eik. Welke van de twee eiken nu zo’n prominente plaats inneemt in de brink van deze Noord-Brabantse gemeente is onbekend, en het is ook mogelijk dat een Ekster of een Vlaamse Gaai een eikel in de grond heeft gestopt. In ieder geval staat er ongeveer 600 jaar later een monumentale eik, voedsel gevend aan tientallen diersoorten, bescherming biedend tegen hitte en regen en inspiratie en besef gevend voor kansen en mogelijkheden om onder moeilijke omstandigheden toch desnoods heel klein en kwetsbaar opnieuw te beginnen. Je kunt mentale stormen, hitte, droogte en kou doorstaan. Ieder eikeltje kan uitgroeien tot een monumentale eik waar over 600 jaar onze nazaten van kunnen genieten, beschutting kunnen zoeken en vervuld en met open mond kijken naar kracht en schoonheid die niet of nauwelijks in woorden valt uit te drukken.